Arie van Vliet is op kamp
Zanger van Lewsberg werkt op Vlieland met gezelschap aan nieuwe dingen
Speciaal voor de POST-lezer beschrijft hij alvast zijn eerste indrukken in een kort verhaal. “Als het een titel moet hebben, zou het misschien ‘Ananas’ kunnen zijn. Maar wat mij betreft kan het zeker ook zonder titel.”
“Mads heeft net zijn eerste lessen Engels achter de rug, en nu wil hij met iemand praten die ook Engels spreekt.” Het is de ochtend na ons optreden in Skivbolaget, Aarhus. De rest van de band slaapt nog, ik ben net wakker en zet thee. Lize, onze gastvrouw, en Mads, haar zoontje, kijken me verwachtingsvol aan. Ik ontwijk hun blikken. Hier zit ik niet op te wachten. Ik zoek een theesoort uit, kijk of het water al kookt. Gastvrijheid is een ruildienst. Dat weet ik, daar ben ik inmiddels meer dan genoeg mee geconfronteerd. Maar de wederdienst dient deze keer wel heel vroeg geleverd te worden. “Leuk!” Ze kennen me nog niet lang genoeg om mijn glimlach juist te kunnen interpreteren. Mads denkt na. Bereidt zich voor. Ademt in. Opent zijn mond.
“Pineapple”, zegt hij.
Opnieuw zijn vier grote ogen op me gericht. Interessante openingszet. Ik heb tijd nodig om met een antwoord te komen. Ik staar naar de thee die staat te trekken. “I like pineapple”, zeg ik. Mads lijkt verrast, Lize haalt opgelucht adem. Mads heeft zojuist zijn eerste gesprek in het Engels gevoerd, ik heb er een aandeel in gehad. Het blijft even stil, daarna volgt een stortvloed aan fruitsoorten en andere etenswaren, die ik niet allemaal even lekker vind. Hij eindigt met: “I have a father. I have a mother.” Ik knik bevestigend.
Twee weken later zit ik op Vlieland, samen met Adura, Julie, Marvin, Pelumi, Ricky, Sanam en Yvonne. We kennen elkaar nog niet of nauwelijks. We voeren veel gesprekken. En we maken muziek, maar dat is niet het belangrijkste. Het is hooguit de soundtrack voor de gesprekken die we voeren.