Chain & The Gang

In de zomer van 1964 trokken twee groepjes van drie blanke, muziekminnende jongemannen onafhankelijk van elkaar naar Mississippi, op zoek naar blueslegendes Skip James en Son House. In een reconstructie van deze tocht vertellen de inmiddels grijs geworden mannen hun verhaal. De zoektocht vond plaats tegen de achtergrond van het bloedige geweld waarmee de invoering van het stemrecht voor zwarten gepaard ging in het diepe zuiden van Amerika. 
De film Two Trains Runnin' laat de rol zien die muziek had en heeft bij de overbrugging van de kloof en bij het aanjagen van maatschappelijke veranderingen. De interviews worden aangevuld met getuigenissen van andere muzikanten en activisten, met soms schokkende archiefbeelden en veel muziek. De film herinnert eraan hoe fragiel en zwaarbevochten de vrijheden zijn die zo vanzelfsprekend lijken maar nu weer onder druk staan.

John the Revelator van Son House.
 

Ik hou van Donnie. Donnie is een hele mooie man en met zijn rake teksten over het leven in Amsterdam raakt hij mij. Het voelt tijdens het luisteren van zijn muziek alsof je voor eventjes een vriend van Donnie mag zijn en samen met hem van alles meemaakt. En dat voelt goed. 

Prachtig hoe twee jonge gasten (broers Brian en Michael D’Addario uit Long Island, New York) een paar decennia klassieke popmuziek naar eigen hand hebben weten te zetten. Bowie, Beatles, Beach Boys, Todd Rundgren, Queen zelfs, je hoort er zo veel in terug – maar die nummers zijn toch stuk voor stuk eigen en uniek. Geniale melodieën, zalige koortjes, goudeerlijke tunes. Live is het een aanstekelijk spektakel. “So may I introduce to you, The act you've known for all these years”: The Lemon Twigs.

De band Khruangbin is misschien wel opgericht om op Into the Great Wide Open geboekt te kunnen worden. Easy, loom, een tikkie vaag, nothing-aan-de-hand, en zo geniepig lekker. Zoals de Wadden kunnen zijn. Je loopt door de duinen en je hoort flarden van een gitaarrifje, je volgt de muziek en komt bij het podium waar drie muzikanten in een zwoele jam staan te spacen. Wat een groove. En wat een heerlijke melodieen.

De tekst is simpel. Hoef je dus ook niet moeilijk over na te denken.

Lyrics:
Still alive
Still alive
Still alive
Still alive
Still alive, still alive
Still alive, still alive
Still alive, still alive
Still alive, still alive

 

De beste band ter wereld komt bij ons uit Friesland vandaan.
Wij Friezen zijn stug en in zichzelf gekeerd, zegt men. De beste band ter wereld bewees dat Friezen wel degelijk om zich heen kijken met hun dwarse op Amerikaanse punk- en jazzleest geschoeide geluid. 
LUL, daar heb ik het over. LUL: de beste band ter wereld. 

Dat was dus in de jaren tachtig, voordat Friesland werd bezoedeld door een zekere krullenbol die tot vervelens toe over een nieuwe dag stond te kwelen. De beste man is de provincie uitgezet naar het schijnt en het moest nog vele jaren duren voordat muzikanten weer bij zinnen kwamen. Om dit te vieren is Leeuwarden in 2018 de culturele hoofdstad van Europa.

In 2014 gingen de geruchten in het dorp dat enkele jongens uit Dokkum niet onaardige muziek maakten. Ik vond via via een paar liedjes van een band die zich Yuko Yuko noemde. Psychedelische electronica, goedkope drumcomputers, eighties klinkende gitaren, afgemaakt met een flinke dosis galm. Best goed!
Het heeft iets aandoenlijks, dat geluid van Yuko Yuko maar vergis je niet, dit zijn serieus goeie liedjes.

Yuko Yuko is “die andere band” van een aantal bandleden van The Homesick. Want dáár ging ik het over hebben. Niet heel uitgebreid want muziek moet je nooit teveel analyseren, want dan gaat ze dood.
The Homesick klinkt alsof Ariel Pink bij Rats On Rafts in is gaan wonen, met Pavement als bovenburen en een flinke gezamenlijke platencollectie. Stronteigenwijs, jong en onbezonnen is The Homesick het levende bewijs dat rock ’n roll maar niet dood wil gaan. Ander dan Bonifatius, u weet wel.

PS
Deze geniale Yuko Yuko hoesfoto wil ik u niet onthouden. Die zegt eigenlijk heel veel over de muziek. Kunst, dat is het.

Dan kies ik natuurlijk Wespen op de appeltaart van Spinvis.
Omdat het 't enige nummer is waar ik zelf van moet huilen als ik het zelf nietsvermoedend in de auto zing omdat de radio het niet doet. Plus: het is het motto in mijn debuutroman. Misschien wel het beste Nederlandstalige nummer ooit gemaakt, na Telkens weer.

Je hebt ingewikkelde achterwaartse kopballen met een curve a la Kieft. En je hebt inkoppertjes, zoals de vraag: “met welke band open jij deze kettingreactie Paul?”

Belle & Sebastian natuurlijk! De band waarvan ik elk woord, iedere blokfluit, alle levensbevestigende melodieën wel kan dromen, liefst liggend op een zonnestraal.

Belle & Sebastian heeft voor alles een passend liedje. “Ja hoor, voor alles, tsss, hebben ze dan soms ook een liedje over Into The Great Wide Open?” Dat dacht ik!!! Lees maar mee…

Think about a new destination
If you think you need inspiration
Roll out the map and mark it with a pin
I will follow every direction
Just lace up your shoes while I’m fetching a sleeping bag, a tent
Another summer’s passing by
All I need is somewhere I feel the grass beneath my feet
A walk on sand, a fire I can warm my hands
My joy will be complete