Berichten van de Zwaluw

Bij ons huisje de ‘Zwaluw’ is het pikkedonker, geen huizen, geen straatverlichting, zelfs ver van de vuurtoren. Nog nooit hebben we fietsverlichting zo op prijs gesteld als tijdens de fietstochten van het festival naar West-Vlieland.

Twee nachten geleden lagen we op onze rug in de duinen naast de ‘Zwaluw’ omhoog te kijken naar de sterren. Om ons heen een kakofonie van krekels begeleidt door de drone van de zee.

Natuurlijk leidt het verblijven op zo’n afgelegen plek en het kijken naar de sterren tot clichés. Automatisch plaats je jezelf in de context van iets onbevattelijks groots, iets dat je met de beste wil op aarde niet kan en hoeft te begrijpen.

Terwijl we daar lagen te kijken naar de Melkweg die duidelijk zichtbaar was (Ferry R.: ‘Wie speelt er vanavond, weer Paul Weller?), dachten we na over de positie van de aarde in de Melkweg; we liggen eigenlijk een beetje in een uithoekje van de straat. Het ‘omhoog’ kijken naar de sterren wordt dan eigenlijk ‘vooruit’ kijken; we hangen aan de zijkant van de aarde en kijken zo de Melkweg in.

Je kunt je ook inbeelden dat het ‘omhoog’ kijken, ‘naar beneden’ kijken is. Alsof je -terwijl je daar in de duinen ligt- met je rug aan de onderkant van de aarde bent vastgeplakt. Je hangt daar op je rug, vastgehouden door de zwaartekracht en staart een onmetelijke diepte in van sterren en planeten die lichtjaren verderop liggen. Ik kreeg meteen last van een spectaculaire hoogtevrees, ik stelde me voor dat iemand de knop van de zwaartekracht zou uitzetten en dat ik dan zo het heelal in zou tuimelen.

We zijn met ons allen een festivalletje dat aan de onderkant van de aarde is geplakt. Met zwaartekrachtlijm onder onze voeten en De Waardtenten zodat we niet het heelal in vallen, en zo samen kunnen genieten van alle mooie en positieve dingen die mensen kunnen maken op deze unieke planeet. Wauw, wat een cliché, zo zie je maar weer wat een paar nachtjes in de Zwaluw met je kan doen.