De Basisbeurs: Rianne van Duin

Ook als er géén Into The Great Wide Open is, kun je het aan de jonge verslaggevers van de Kolderkrant overlaten zonder schroom de écht lastige vragen te stellen. Zo ondervroegen Lynn en Mare voor de afgelopen septembereditie festivaldirecteur Ferry over De Basisbeurs: “De derde vraag was: waarom krijgen de artiesten geld terwijl ze al geld hebben? Nou ze moeten hebben natuurlijk al geld maar zemoetenn huur betalen en dat kost al wel 1000 euro en ze moeten ook nog eten kunnen betalen dit was ons interview lynn en mare.” 

Zoals dat al twaalf jaar het geval is, kwam de meest recente Kolderkrant tot stand onder begeleiding van Rianne van Duin. Wat ooit begon met tachtig stuks, gekopieerd met een op Marktplaats aangeschaft apparaat, is nu – met een oplage van ruim tweeduizend – een onmisbaar festivalonderdeel geworden. De jongere bezoekers kunnen zich ieder festivalweekend bij de redactie aansluiten, maar het zijn de kinderen van basisschool De Jutter op Vlieland die er vanaf begin af aan bij betrokken zijn geweest. Van Duin: “Het is zó leuk, want ik ken al die kinderen inmiddels, omdat ik er al twaalf jaar kom. Dan ga je bij de visboer een visje halen en dan staat daar weer een meisje te verkopen die ik vijf jaar geleden in mijn groep acht had.”

Dat de in Amsterdam woonachtige Van Duin één van de makers is die de afgelopen maanden vanuit De Basisbeurs steun ontving, is gezien haar Vlieland-verleden zo vreemd niet. Al dacht ze daar zelf eerst anders over. Ze had tenslotte wél zat werk gehad gedurende de pandemie – kunstprojecten, workshops – tot ze besefte dat daarin wellicht het probleem schuilde. “Ik heb werk gehad en ik heb de huur kunnen betalen, maar ik heb wel gewerkt met energie die ik niet had.” Ze besefte dit najaar dat wat haar te doen stond precies níéts was. 

“Dat had ik nog nooit gedaan in mijn leven, maar het was al best een tijdje nodig, zei mijn lichaam en mijn omgeving. Vooral dat laatste jaar. Ik heb twee kinderen die regelmatig opeens weer thuis zaten en dan moet je toch doorknallen: een beetje liefde geven, ondertussen juf zijn, stress met geld… En in september vorig jaar voelde ik echt: het is gewoon veel te veel. Ik heb op m’n tandvlees gewerkt, op de automatische piloot. Ik weet bijna niets meer van die hele periode.”

En dus deed Van Duin vanaf oktober voor het eerst in haar leven even niets. Of nou ja, niets. Meer tijd met haar kinderen doorbrengen, af en toe een beetje yoga, iets dat ze al eerder had geprobeerd maar nu opeens wél het gewenste effect had. “’Het was hard nodig om even op de wereld te komen en te bedenken: wat ben ik eigenlijk aan het doen, wat wil ik eigenlijk en wie ben ik ook alweer? Dat lees je dan wel op het internet: de coronaperiode is een tijd van bezinning. Nou, what the fuck!? Niet voor mij! De trein ging voor mij alleen maar harder rijden.”

Nu die trein al even geparkeerd staat en Van Duin een paar maanden ‘niets’ heeft gedaan, begint de inspiratie weer te komen. “Ik heb gewoon weer heel veel zin om dingen te maken.” Naast werken mét kinderen, in de vorm van bijvoorbeeld de Kolderkrant, betekent dat voor Van Duin kinderboeken, het liefst van het interactieve soort. In 2009 maakte ze al Jouw Avontuur: een boek waar kinderen op non-lineaire wijze hun eigen weg doorheen kunnen ‘spelen’. Onlangs verscheen een hernieuwde versie, maar Van Duin hoopt hier (eindelijk) nog verder mee te kunnen en dit keer een derde dimensie toe te kunnen voegen.

Een ‘choose-your-own adventure’ pop-upboek, want dat moet het gaan worden, blijkt nog altijd een gat in de markt. “Ik heb nu contact met mensen in Amerika bij The Moveable Book Society, die een verzameling van zo’n vijfduizend moveable books hebben, en zij zeggen dus allemaal: ‘Wow, dit bestaat nog niet!’ En ik snap ook wel dat het allemaal veel makkelijker is om zoiets digitaal te maken, maar het is stiekem veel en veel leuker, vind ik, om die uitdaging wél op te zoeken en iets met papier te doen.” 

“Die wereld is nog zo groot. Dat wist ik in 2009 al en heb ik ook best vaak gezegd. Ik werd er ook een beetje moe van dat steeds te zeggen.” Ze moet er gewoon aan gaan beginnen, weet ze nu, pas dan zullen de ideeën écht komen. “Je kan het niet bedenken. Het toeval heeft ook een groot aandeel.”

Het plezier is terug en dus kan Van Duin weer aan de slag. Nu met het besef dat die trein niet meer zomaar op volle vaart kan vertrekken. “Ik heb wel beseft dat die bezinning belangrijk is. Af en toe, niet één keer in de 43 jaar. Ik heb eigenlijk geen dingen gedaan omdat het moest voor geld, maar er zijn wel dingen waar ik meer energie van krijg dan anderen, waar ik nog blijer van wordt dan anderen. Ik wil bewuster kiezen om die dingen te gaan doen en daarbuiten dus écht genoeg ruimte houden om overal bij te blijven.”