De Fotohoek

Met welk gevoel denk je terug aan fotograferen op Vlieland?
Het gevoel van vrijheid overheerst in mijn herinneringen. Dat begon altijd al op de boot als de fysieke ontkoppeling van de wereld langzaam groeide. De ontkoppeling van een dagelijks leven maar ook de ontkoppeling van een druk festivalseizoen. Voor mijn gevoel zette iedereen op Vlieland nog één keer de schouders eronder, vooral om iets moois neer te zetten en om er lol bij te hebben. Die vrijheid leidde overigens niet tot minder werkdruk, integendeel, omdat ik echt het gevoel had eigen werk te maken liep ik de benen onder mijn lijf vandaan. Maar met het grootste plezier en omringd door mensen die er net zo in stonden.

Welke vijf momenten zijn je het meest bijgebleven?
Phoe, ik heb er veel meegemaakt, bijzondere ontmoetingen, legendarische optredens, legendarische nachten… Laat ik niet alles delen hier, maar een paar leuke anekdotes heb ik wel.

In 2013 stond Traumahelikopter op de Tokkelbaan, het was de derde dag en de band trapte het gaspedaal goed in. Nadat ik bijgaande foto schoot kon ik de drang niet weerstaan om ook een duik in de pit te nemen en even te ontladen. Eerst hield ik mijn camera nog hoog boven mijn hoofd maar dat bleek toch snel onhoudbaar dus ik dumpte mijn gear in het gras naast het podium bij een bezoeker. Na een hoop nieuwe matties te hebben gemaakt in de pit ging ik door naar een volgende shoot. Halverwege ontdekte ik dat mijn camera niet mee was gekomen. Sprintje terug en daar, naast een lege tokkelbaan, werd mijn camera nog bewaakt door een van de Into The Great Wide Open-helden. Later besloot Marlies (toen hoofd PR, red.) deze atypische maar symbolische foto in te zetten als beeld bij het afsluitende persbericht. 

2015 was een overgangsjaar voor mij. Ik richtte de camera steeds minder op het podium maar meer ervoor en erachter. Zo maakte ik een reportage rondom het punky programma in de Bolder. Het programma was een hit, de zaal puilde constant uit en de temperatuur liep op. Wand & Girl Band startten het vuurtje op vrijdag, zanger Dara was na de show niet meer aanspreekbaar, compleet leeg. Op zaterdag stookte zZz het vuurtje verder op en het zweet gutste overdadig, deze show komt nog vaak terug in mijn herinneringen. Maar zondag barstte pas echt de bom toen Afterpartees de boel op stelten zetten met hun matties. Adriaan Pels deed zijn eerste crowdsurf, Johan Gijsen deed een duet met Niek Nellen en de tent fikte af. Dat leverde een vurige serie op.



Datzelfde jaar stond Savages op het sportveld. En ook daar ging het goed los. Zangeres Jehnny Beth dook op het hoogtepunt het publiek in en werd op handen gedragen. Mooie shots natuurlijk, zeker toen ze steeds dichter- en dichterbij mij kwam. Tot het punt waar ik toch echt ondersteuning moest bieden, camera in de ene hand, Jehnny in de andere. Na afloop stond een van de bandleden een peukie te doen naast de kleedkamer en ik knoopte een praatje aan. Portretje? Sure! Het werd een van de eerste beelden waar ik mijn eigen (portret)signatuur in herken… Met een drupje David Lynch onder de tong.



In 2018 stond Agar Agar op het affiche en ik had ze vooraf benaderd voor een portret. Helaas wilden ze daar niet aan meewerken. Op zaterdag sloot het duo af bij de Open Plek en ik wilde nog een stukje van de show meepakken. Zoals altijd weer in volle galop het eiland oversteken en gelukkig net op tijd voor een euforische afsluiter. Daarna een peukie doen in het rookhok backstage waar de band (Clara & Armand) al snel ook aansloten. Dat leverde een leuke klik op en veel slap geouwehoer. Iedereen was klaar voor die avond dus wat borrels verhoogden de feestvreugde. Toen kwam Lili voorbij (team/held ITGWO) met een afvalknijper om de boel op te ruimen. De knijper fascineerde Armand mateloos en al joelend rolden we de Open Plek weer op. De muziek ging nog even aan en de cleanup veranderde in een feestje. De nacht die volgde duurde lang en sloot voor Agar Agar direct aan op de boot terug, Jacques Cousteau!



Magie van Vlie. Er zijn altijd magische momenten op Into The Great Wide Open. In 2013 was er een sessie buiten de programmering om met het dromerige Lightning Dust. Het concert vond plaats op een schip in de haven tegen een ondergaande zon, veel magischer wordt het niet.



Wat vind je zo leuk aan het fotograferen van artiesten?
Muziek is erg belangrijk voor me, een soort emotionele levensbehoefte kan je wel stellen. Dat wekt ook een interesse op naar de persoon achter die muziek, naar de intieme verhalen die in de nummers verborgen liggen. Nou is er niet altijd ruimte voor een diepgaand gesprek maar dat geeft eigenlijk niet. Dan is een plan vooraf en een gevoel ter plekke vaak voldoende voor een goed portret. In zekere zin is het ook mijn visie op iemands identiteit en omdat ze in hun werk al veel daarvan prijsgeven is het goed voor te bereiden. En als er wel veel tijd is dan is er vaak ruimte voor gezelligheid.

Waar ben je nu mee bezig?
Oeh, met best veel. Ik heb een grote studio in Utrecht waar ik regelmatig portretten schiet, persfoto’s, soms albumwerk. Maar ik werk ook veel op locatie, ik schiet bijvoorbeeld portretten en thematisch werk voor de gemeente Utrecht. Losse opdrachtgevers uit de zakelijke en culturele hoek zijn er ook. Ik werk nog steeds voor TivoliVredenburg, al 18 jaar. Na 10 jaar stopte ik er als concertfotograaf en ging ik ook daar meer achter de schermen en voor brochures fotograferen. Maar tegenwoordig schiet ik toch ook wel wat concerten, door corona mondjesmaat en nu zonder publiek. Ook ben ik vrij werk aan het maken, er lopen twee grote projecten waar ik nog niet teveel over kan zeggen maar die wel veel voldoening geven. 

Bekijk hier de website van Juri Hiensch.