De zondag

Tjeerd Bomhof, je kent hem wellicht onder zijn alter ego Dazzled Kid. Misschien zelfs nog als frontman van Voicst, de nederpopband die ter ziele lijkt te zijn gegaan. De laatste jaren werkte hij vooral achter de schermen als producer, maar anderhalf jaar geleden sloeg hij de handen ineen met de Zwolse rapper Sticks (Opgezwolle, Fakkelbrigade en Great Minds, je weet toch!). Het album dat daaruit voortkwam ligt warm op de plank. De show op het Sportveld is hun derde als duo: Dazzled Sticks.

De naam is een wat flauwe verhaspeling van twee alter-ego's. Maar Sticks bewijst direct nog steeds achteloos met woorden te kunnen jongleren. Zijn rijms zijn associatief, beeldend en vandaag droger en verhalender dan we van hem gewend zijn. Hij brengt een verhaal over hooligans in de verkeerde trein en een sarcastisch liedje over een riekend 'eco-meisje'. Tijdens deze track over persoonlijke hygiëne moeten de armen op. Sticks: 'Je zweet toooch!'.

Maar we kennen hem al jaren als speels/zelfverzekerde egorapper en ook vandaag douwt hij ingenieus de nodige veren in zijn eigen achterste. Bomhof verzorgt backing vocals en een enkel refreintje en keytar- en gitaarpartijen. Op het podium is zijn rol ongetwijfeld bescheidener dan in de studio, waar hij broedde op de luchtige, electronische beats. Op het Sportveld worden ze dansend beantwoord. Of Dazzled Sticks meer wordt dan een geinig zijproject zal die plaat uitwijzen. Vanmiddag is het in ieder geval feest.

Dat moet haast wel anders zijn bij het grillige Ought op de Fortweg. Vorig jaar maakten de Canadezen het juichend ontvangen 'More Than Any Other Day', met daarop acht dwarse postpunkparels. Er wordt gefluisterd dat de opvolger nog beter is. Volgende week verschijnt 'ie.

Pleasant Heart is zo'n (a)typische Ought-kraker: Een haperend gitaarmotief, de luie praatzang met vreemde uitschieters en een wazige fade out ergens halverwege. De Canadezen openen daarmee hun set aan de Fortweg. Gelukkig is het zacht weer vanmiddag, want de flinterdunne frontman Tim Beeler zou met een fikse windvlaag de duinen overwapperen. Zijn vinger leidt flamboyant z'n zanglijntjes, voor het podium spiegelt een vrouw zijn bizarre lichaamstaal. Soms lijkt hij meer woorden in de nummers te willen proppen dan de songstructuren toelaten. Daar schuilt de kracht van Ought deels in.

Maar die kracht zit 'm net zo goed in het onverwachtse. Als Ought even bedwelmend dreigt te worden – zonnestralen sprenkelen over het veld - stuurt Beeler abrupt naar links. Iedereen wakker. Als hij een tijdens 'Today More Than Any Other Day' een cynisch 'ladaladada' murmelt, breekt hij het nummer af als het publiek voorzichtig begint te neuriën. Afgaand op vandaag is het materiaal van het nieuwe Ought wat vertrouwder opgebouwd. Met herkenbare refreintjes enzo. Het valt vandaag prima tussen het oudere werk.

Op het Sportveld staat een man van een jaar of vijftig. Zenuwachtig hupst hij van linker- naar rechterbeen. Onder zijn grijze snor een brede lach. Hij zingt berekenend. Achter de geluidstoren pakt een groepje oude punkers het wilder aan en start een pogo. De draaikolk aan het podium blijft mensen meezuigen. The Undertones begeleidt, de Ierse poppunklegende heeft door de jaren heen nog niets aan vitaliteit ingeboet. Zo blijkt.

Frontman Paul Mcloone stapt als een gehakte diva over het podium, zijn hand in de zij gedrukt. Grijze lokken en een welvaartsbuikje verraden zijn senioriteit, zijn energie geenszins. Bassist Michaeal Bradley lult losjes met het publiek. Als een groot, rood knuffelbeest het podium opgeworpen wordt, maakt hij een droge referentie naar voormalig frontman Feargal Sharkey. 'After sixteen years he's back'.

Punkpopklassiekers als Get Over You en Jimmy Jimmy krijgen bijval, maar Teenage Kicks kent echt iedereen; blootvoets gedans in het zand. Met nog enkele minuten speeltijd kondigt The Undertones nog een aantal nummers aan, maar de stagemanager grijpt in. Zegt wel wat over de gretigheid van de Ieren.

Is Fresku de urgentste boeking van Into The Great Wide Open 2015? Met een aanklacht op het 'witte Hilversumse bolwerk' haalde de Eindhovense rapper vorige maand de landelijke headlines. De boodschap: zenders als 3FM knuffelen vriendelijke bandjes dood, voor hiphop is nauwelijks ruimte. Zeker niet wanneer het uitgevoerd door een gekleurde artiest. Zou er dan ook lichte ironie schuilen in zijn keuze om met band op te treden? Je weet het maar nooit met de Frisse.

Het past hem in ieder geval wel, oudere tracks als Nieuwe Dag en Twijfel reïncarneren met een funky, relaxte schwung. Vandaag presenteert hij zijn vrijdag verschenen plaat 'Nooit meer terug', die al drie dagen de top honderd aanvoert. Op die plaat is de 'clown' Fresku naar de achtergrond verdwenen. Ook zijn show is serieuzer dan ooit, maar de liefde bloeit op zowel podium als veld. Fresku schudt kinderhanden, dolt wat tijdens intermezzo's en kijkt dankbaar het veld over, blij dat hij terug is.

Fresku heeft wat te vertellen en put vanavond vooral uit die nieuwe plaat. Kutkop en Hedde druksop komen slechts voorbij als medley na de nieuwe banger Alzheimer. 'A blast from the past.' Dat nieuwe werk valt goed, heel goed.

Zeker als de band plaatsmaakt voor een hard dj-blok, met gastbijdragen van Mocromaniac en Braz. Eerder betreden Winne en Glenn Faria het podium. Vooral tijdens 'Zo doe je dat' toont de kleine Braz zich venijnig, behangen met kettingen vergroot hij zijn gangsterimago uit. Zo doe je dat.

De toegift: speelse bragswag op 't podium. Fresku voert Kreeft uit in badjas. Hij kan het toch niet laten, de clown is terug. Braz, verkleedt als schaaldier, komt op en plempt een emmer water in zijn gezicht. Fresku, de eeuwige twijfelaar. Hij zei ooit dat de meeste artiesten niet langer dan vijf jaar meegaan. Zelf is hij urgenter en overtuigender dan ooit.

(Publiek tijdens Fresku)

Het Sportveld loopt leeg, in het bos en de duinen is de eilandrust teruggekeerd. De Bolder is bommetjevol. Met een 'tik 'm af Youri' start Afterpartees het laatste feestje van Into The Great Wide Open 2015. Met de grootste setlist ooit.

Het wordt een feestelijke bende in de campingzaal. Met covers van onder andere Blondie, Modern Lovers, Taylor Swift en veel eigen werk. Vrienden Denvis Wankalot, Mozes & the Firstborn en Mark Lada van traumahelikopter ontketent een bende op het podium. Zanger Niek Nellen moet haast wel als jochie in een ketel charisma gedonderd zijn: Hij klimt in de nek van Denvis, covert Rowwen Hèze met programmeur Johan Gijsen en laat Adriaan Pels (Excelsior Recordings) zijn eerste crowdsurf ooit doen. 'Als hij valt, breekt hij alles en is er volgend jaar geen Into The Great Wide Open meer'. Hij overleeft.

Tot volgend jaar!