Drie harde(re) bands aan het begin van de zaterdag

Min of meer achter elkaar geprogrammeerd staan Elephant Stone, traumahelikopter en Parquet Courts (en later op de dag nog the Black Angels), die deze dag met pit op gang mogen brengen. Alhoewel dat in het geval van Elephant Stone nog wel meevalt, hoor. Hun psychedelische uitbarstingen zijn op één hand te tellen, voor de rest blijft het vooral rustig inkomen. Deze band combineert garagepop met Indiase muziek, waarbij frontman, zanger en sitarspeler Rishi Dhir de show steelt. Hij beheerst zijn instrument als geen ander en speelde eerder al met acts als The Black Angels en Allah-Las. Ja, die inderdaad toevallig ook op deze festivaldag spelen. Elephant Stone's nieuwe album is net uit en er staan behoorlijk wat Nederlandse data op de planning. Deze show was in ieder geval een prima kickstart.

Voor een band die in zijn doorbraakjaar zoveel progressie doormaakte is het niet heel erg druk bij traumahelikopter. Concurrentie van Allah-Las of broeder Dieleman, of toch gewoon net iets te hard voor het merendeel van het Into The Great Wide Open-publiek? Het publiek moet nodig nog even op gang geholpen worden, en dus gaat zanger Mark Lada bij het vijfde nummer het publiek in om de boel een beetje op te jutten. Rechtstreeks door het publiek heen rent hij een duin op om aldaar twee windmolentjes uit het zand te trekken en hiermee boven het hoofd rond te zwaaien. Handig wel, want als Lada daarna door het publiek weer het podium probeert te bereiken, kan je hem door die boven het publiek uitstekende windmolentje eenvoudig volgen. “Sampletje Roel!”. Door de pauzemuziekjes wordt er even gas teruggenomen waardoor ze er daarna weer lekker hard inknallen. Na twintig minuten ontstaat er een pitje en naar het einde toe ligt de halve band weer in het publiek. Zoals we van ze gewend zijn.

Rondom het New Yorkse Parquet Courts was begin dit jaar plots een hypeje. Het fantastische ‘Light Up Gold’ was geen plaat die bij uitkomen insloeg als een bom, maar juist langzaam maar zeker steeds meer harten veroverde. Toch bleef de Nederlandse podiumdoorbraak een beetje uit -en zwakte op die manier de hype wat af- dankzij shows op Metropolis (in een druk weekend), Bitterzoet (kleine zaal, uitverkocht) en De Wereld Draait Buiten (waar voornamelijk publiek kwam dat niet echt geïnteresseerd in deze band was, zo leek het). Vandaag is het sterk wat de mannen laten zien. Rechts de wat nonchalante, slackende zanger/gitarist. Links de andere, een oprecht boze Zack de la Rocha lookalike die de gezichten van de bezoekers op de eerste rij volspuugt. In het midden de bassist, rots in de branding, een misschien niet zo opvallend bandlid maar wel één die met doeltreffende baslijnen de boel bij elkaar houdt. Naar het einde toe lijkt het publiek het steeds meer te begrijpen en bewegen er behoorlijk wat hoofden heen en weer. In oktober is de band terug voor clubshows in Melkweg, Vera en Doornroosje.