Duinbericht #2: Zilte liefde en een rode Speedo

Het zout zit op je lippen, het zand zit in je neus, tussen je billen, in je bed, overal. Er zit iets in de lucht, die is op een eiland anders. Hij heeft meer sterren, meer voedende bomen, sneller voorbijtrekkende wolken, een nuchtere soort zilt vertrouwen. Vraag je er iemand naar dan is steevast de respons “Zo doen wij dat, op Vlieland”. De achterdeur open laten: “zo doen wij dat”. Vreemden verwelkomen: “zo doen wij dat”. De zee induiken, elkaars boodschappen dragen, nooit te veel haasten: “alleen ooit voor de boot”, geen hekken bouwen: “daar hebben we de zee toch voor”.

Een man en een vrouw, hij in knalrode zwembroek en zij in een streepjesbadpak. Ze wandelen richting het water. Even voelen, kijken of er kwallen zitten, hier en daar een schelpje rapen. Ze zullen een jaar of eind zeventig geschat worden door vrouwen van eind twintig zoals ik, maar nu zijn ze geen leeftijd. Nu zijn ze gestreept badpak en rode Speedo, versus de zee. Hij duikt over elke golf, zij is meer van het deinen. Ze houden een badhanddoek om elkaar heen, wanneer zij zich om de beurt weer aankleden. Zo doen zij dat, al jaren.

Het meisje heeft verstoppertje uitgespeeld

Een meisje staat tegen een zeeden, ze leunt haar hoofd op de buitenkant van haar handen en heeft haar ogen stijf dicht. “VIER… DRIE… TWEE…” niet zo heel ver van haar vandaan staat een basket naar de straat gericht. Hij doet vermoeden dat hier meer gespeeld dan auto gereden wordt, een gedachte die wordt bevestigd door het verkeersdodencijfer van Vlieland dat jarenlang - ondanks alle schuinsfietsers die begin september hun fietsdriedaagse beginnen - op nul staat. “EEN…”

Op dat moment zet My Baby zijn eerste akkoorden in, haar “NUL” gaat op in het gitaargeweld. Het meisje heeft verstoppertje uitgespeeld. Ook dat is wat wij doen - op Vlieland. Op het juiste moment verdwijnen.