Duinbericht #HCTS17

Bij de wandeling van veerpont naar het terrein van Here Comes The Summer kan het niemand zijn ontgaan: het pittoreske politiebureau van Vlieland. Hier worden geen moordzaken opgelost. Er hangen peutertekeningen van de zoontjes van de hoofdagenten op de koelkast. Er wordt dagelijks gezamenlijk geluncht. Vlieland is niet Broadchurch, Dexter is geen eilandbewoner, hier verdwijnen geen kinderen. Althans maar voor even, dan klimmen ze in de bomen.

Verderop klinkt het fabelachtige Fink, door het ruisen van de hoge bomen, en nog iets verder schuimt de zee tegen de duinen. Tussen priklampjes en sprookjesachtige bouwsels laat de zomer zich in haar prilste en puurste vorm zien. In dit dorp spelen de meest prachtige muzikanten hun mooiste liedjes, spelen de kinderen ’s ochtends bubbelvoetbal omdat vliegeren niet doorgaat.

Vlieland is niet Broadchurch, Dexter is geen eilandbewoner

De bewoners van dit pop-up duindorp helpen elkaar met het bouwen van hun hutten - niemand zal wegwaaien. In de nacht als zelfs de Bolder haar deuren heeft gesloten, hoor je sussende geluiden door de tentdoeken naar enkele slapeloze duingekken - die hier direct gehoor aan geven en zo stil als zij kunnen verder over scheerlijnen struikelen.

Detective Walden leunt met een arm tegen een zeeden en veegt wat schuim van zijn bovenlip. Djurre de Haan zingt ondertussen een wonderschoon lied over een Silent Disco waar hij niet bij wil zijn. DSI Walden voelt de zon op zijn huid, het zand aan zijn schenen en knikt voldaan op het ritme. Dat hij waarschijnlijk nooit een succesvolle Netflix-serie zal krijgen neemt hij voor lief. De zomer komt eraan, op zijn Vlieland.