Duinbericht twee #HCTS17

Het zand oordeelt niet. Het zit er gewoon. In je sokken, op je vinger met je lens, in je bilnaad en op de bar. Het is er voor iedereen - jong, oud, arm, rijk, vrijwilliger en muzikant. De een zoekt het op, de ander klopt het af.

’s Avonds, als The Mysterons hun jonge enthousiaste talent hebben ingepakt en de duinen over klimmen, is het zand er om een vuurtje te stoken in de branding. Om op te dansen, te zingen, slokjes bier op te verliezen totdat de zon langzaam maar zeker weer boven de duinen uit kruipt.

’s Ochtends is het zand er voor de vroege vogels, die het in yoga posities tussen de tenen en de vingers laten glijden. Voorbij komen diverse cow/cat posities, zonnegroeten, een downward facing dog en een Tadasana - als volleerde yogini’s bewegen onze dorpelingen zich sierlijk over het strand.
 

Deze dag is als scrub voor de ziel.

Op een zilte zondag als deze zijn ze toe aan een stevige bak Koffie. Maar ook de waanzinnige combinatie van Gregory Frateur en Charlotte van den Broeck zal hen goed doen. Deze dag is als scrub voor de ziel.

Sommige dorpelingen wagen zich in het schitterende water, anderen sippen aan het eerste witbiertje van de dag. De meeuwen gillen moord en brand, maar zij weten wel beter. In de toiletgebouwen in de verte hoor je iemand in downward facing dog boven de pot hangen. Het zand tussen haar tenen oordeelt niet.