Falco Benz

F: “Eind 2011 heb ik besloten dat ik Falco Benz als alias wilde aannemen, eerst als mijzelf, als toetsenist. Ik begon zonder verwachtingen, met een eerste EP met wat synthesizerriedels en voor mijn doen was het even wat minder nadenken, gewoon wat dansmuziek maken. Ik heb veel toetsen gespeeld in bands enzo, maar nooit iets helemaal zelf op deze manier. Ik ben aan Falco begonnen zonder ambitie, zonder verwachtingen, ik ben gewoon maar wat gaan knutselen. Toen het toch wat serieuzere vormen aan begon te nemen heb ik het naar Magnetron (het label van o.a. De Jeugd van Tegenwoordig, red.) gestuurd en die vonden het tof. Toen zij vroegen of ik daar ook live mee wilde gaan spelen, ben ik er pas echt serieuzer over na gaan denken. Na een paar try-out festivals ben ik op tour gegaan met De Jeugd. Daardoor kwam ik er al doende achter wat ik beter kon doen en waar het naartoe moest. Toen begon ik het pas serieuzer te nemen, en sindsdien is het als een sneeuwbal gaan rollen.”

De rest is geschiedenis. Na debuut-EP 'Clap Machines' verscheen 'Hat Tricks', met daarop de bonafide, gelijknamige radiohit: “Op het moment dat ik 'Hat Tricks' schreef had ik nog totaal niet door dat dat nummer op de radio zou kunnen. Het was Kostijn Egberts (platenbaas van Magnetron, red.) die zei: misschien kan dit wel een radiohitje worden. Ik had zoiets van: nouja, zal wel, ik zag het nog niet zo. Gerard Ekdom heeft de plaat op 3FM hard lopen pushen. Hij heeft hem dagenlang gedraaid als free choice tijdens zijn lunchshow. Ik vond het wel lachen, maar dat de plaat later doorstootte naar de dagplaylist was wel echt onverwacht.”

Je zou verwachten dat na twee succesvolle EP's een langspeler een logische stap is. Maar niet bij Falco Benz: “Tijdens het traject bedacht ik me op een gegeven moment dat het leuk zou zijn om een drieluik te maken, drie EP's, in hetzelfde thema, ook qua artwork. Qua sound is er wel iets veranderd: er zijn nu voor het eerst twee tracks met vocalen. Wat daarna komt weet ik niet. Het zou logisch zijn om nu met een plaat te komen, maar aan de andere kant is het in de dance sowieso gebruikelijk om meer EP's of singles uit te brengen, om snel klappen te kunnen maken.”

Nu is daar de nieuwe EP, met daarop single 'In This Thing', met zangeres Charlene. Samen deden Falco en Charlene al eens een cover van Clean Bandit. Het begin van een uitgebreide samenwerking is dat echter niet: “De kans is aanwezig. Ze is artieste op het DOX label, en schrijft ook veel, ik werk al langere tijd met haar. Ik ga vast vaker met haar samenwerken, maar er zijn geen grote plannen.” Gaat ze ook live meedoen dan? “In mijn huidige liveset zit ze nog niet, dan komt ze gewoon uit de computer. Ik denk zeker dat ik haar mee ga vragen, live, bij belangrijke optredens en eventuele radioshows. Als feature. Maar ik wil dat de Falco Benz show ook overeind blijft zonder haar.”

Gevoelsmatig is 'In This Thing' net iets steviger dan datgene dat op je vorige EP staat. Maar Falco mikt niet per se op een tweede radiohit: “Ik maak gewoon muziek, dat staat voorop. De opzet van die track had ik al een hele tijd liggen, dus het is niet dat het een logisch vervolg op Hat Tricks is, of een opvolger. Ik had zin om iets met vocals te doen. Ik mik eigenlijk altijd op de dansvloer. Uiteindelijk houd ik heel erg van liedjes, mijn nummers hebben altijd een liedjesachtige opbouw. Voor de radio maken doe ik het helemaal niet, dat is meer een mooi toeval.”

Mijn aanpak is meer mens: strak, maar dan wel met potlood getekend, met de hand ingekleurd.

Naast zijn muziek is ook beeldende kunst een belangrijk onderdeel van Falco Benz. In zijn artwork en stage performance komen veel invloeden van Bauhaus en het werk van Gerrit Rietveld terug. Over hoe die connectie is gegroeid, vertelt hij enthousiast: “Ik was bezig met de muziek, al in de winter van 2011, en toen bezocht ik het Bauhaus Archiv in Berlijn. Ik heb altijd warme gevoelens gehad voor die stroming, maar door dat bezoek leek het me tof om het te gaan gebruiken. Joost Stokhof, die dit jaar toevallig ook bij Into The Great Wide Open designer in residence is, is mijn ontwerper, sinds jaar en dag. Ik heb hem gezegd dat het me tof lijkt om iets met die ingrediënten te doen, en daar is hij mee aan de slag gegaan. Wat ik er tof aan vind is dat het allemaal basic is, en strak, maar nog niet allemaal heel high tech. Strak, maar wel getekend strak. Een beetje net als mijn muziek: electronisch, maar ook een beetje rommelig soms. Net als bijvoorbeeld de lichten die ik altijd bij me heb als ik optreedt: die zijn niet hi-tech maar meer kermis neon. Op een gezellige manier.”

Kraftwerk deed dat natuurlijk ook een periode: het grensvlak tussen mens en machine opzoeken. “Ja, alhoewel ik wel het idee hebben dat zij meer tech zijn, futuristischer, robots. Mijn aanpak is meer mens: strak, maar dan wel met potlood getekend, met de hand ingekleurd. Voor mij is die menselijke charme juist heel belangrijk.”

Niet heel veel acts (ok, behalve Erlend Øye dan) komen rap op herhaling, maar na Here Comes The Summer begin dit jaar, komt Falco Benz nu terug naar Into The Great Wide Open: “Het was heel leuk om op Here Comes The Summer te spelen. Het was Into the Great Wide Open, maar dan in het klein. Het was een soort van schattig, in het bos, echt zoals ik me Into The Great Wide Open herinner van de eerste keer dat ik er was: net te koud. Net als volgende week, dan staan we er ook allemaal te verkleumen, maar is het wel fantastisch. Ik sluit de donderdag af. Ik kan niet heel het weekend blijven omdat ik later dat weekend ook op Valtifest speel, maar ik kijk er wel erg naar uit. Het heeft toch iets speciaals.”