2 Cool 2 Care: hoe Anna Burch zichzelf opnieuw uitvond
Van breekpunt naar succesvolle solocarrière
Burch speelde jarenlang in bandjes. Ze was gitarist, bassist en verzorgde (achtergrond)zang voor o.a. Frontier Ruckus en Failed Flowers. Ze stapte in de bandbus en elke keer als ze op het tourschema keek, stonden er weer meer data op het programma. In het begin was dat leuk, later werd het slopend. In 2010 werd het haar te veel. Op een avond stond ze uitgeput en met griep op het podium en toen ze de volgende dag terugkwamen om het busje weer in te laden, was haar basgitaar verdwenen. Een breekpunt. Ze stapte uit de band en een tijdlang stopte ze zelfs helemaal met het maken van muziek om zich te richten op een studie Filmwetenschappen aan de universiteit van Chicago. Toen ze een paar jaar later naar Detroit verhuisde, begon het toch weer te kriebelen. De stad inspireerde haar. Ze ging weer in een van haar oude bands spelen, vond haar liefde voor muziek terug en eindelijk durfde ze ook de eerste stappen te zetten naar een solocarrière.
“Toen ik begon met het schrijven van mijn eigen nummers besloot ik dat muziek het middelpunt van mijn leven moest zijn. Rond die tijd raakte ik ook bevriend met de muzikant Paul Cherry. Hij moedigde mij aan om meer te schrijven en op een gegeven moment zijn we mijn muziek gaan opnemen in zijn appartement.”
De opnames duurden een jaar. In die periode zag Burch haar muziek uitgroeien van ‘sad singer/songwriter tunes’ tot volwaardige popnummers. Het proces gaf haar voldoening en zelfvertrouwen en ze bracht de nummers uit die sessies naar producer/engineer Collin Dupuis, die eerder samenwerkte met Lana del Rey en Angel Olsen. Dankzij hem viel de puzzel op zijn plek en het resultaat is een heerlijk indiepopalbum met negen nummers over liefde en liefdesverdriet.
Haar sound doet denken aan Alvvays en Amber Arcades, maar vooral ook aan de stal van Phil Spector en bands als Tommy James & The Shondelles: klassieke pop-arrangementen doordrenkt met doowop zangkoortjes en suikerige zanglijntjes. Maar waar The Ronettes en The Crystals grossierden in zoetsappige teksten over de eeuwige liefde, neemt Burch daar nadrukkelijk afstand van, zeker in het nummer 2 Cool 2 Care: “I don't even fantasize about what life would be like / If I were to find a one true love, the kind they said I should be dreaming of.” Noem het pessimistisch of juist realistisch, in ieder geval geeft de combinatie van zoete pastichepop en dit soort scherpe, droge teksten Burch’s muziek een donkere ondertoon die prettig schuurt.
“Mijn teksten kunnen vrij cynisch zijn, zo zit ik zelf ook wel een beetje in elkaar. Tegelijkertijd kun je ze ook als hoopvol zien. Ik was veel aan het verwerken toen ik deze nummers schreef en ik probeerde met een genuanceerde blik naar de gebeurtenissen te kijken in plaats van met een reactionaire.”
Foto: Elene Usdin
En in die nuance ligt de kracht van het album. Hoewel de liefde een platgetrapt onderwerp is, ontwijkt Anna Burch de romantische clichés door ze te benoemen, maar er niet in te zwelgen. Dit zijn nummers van iemand die probeert te groeien en daarbij kritisch naar zichzelf durft te kijken. Zelf ziet ze het album als het einde van een periode vol onzekerheid, Quit the Curse klinkt vooral als de start een mooie muzikale carrière.
Anna Burch is op zaterdag 5 mei tijdens Here Comes The Summer te zien. Alvast wat meer van de songwriter horen? Luister naar haar solodebuut op Spotify.