KUNST 2017

Over het kunstprogramma van ITGWO

Gepubliceerd op vrijdag 20 oktober 2017

Het kunstprogramma van Into The Great Wide Open ging dit jaar over beelden die geluiden hadden, noten, tonen of stemmen: het ruiste, ritselde, gromde en knalde. In contrast met de stilte en natuur, of maakte er juist ruimte voor.

Het was geluid van binnenuit, van buiten of van boven, via een koptelefoon of door de lucht, mechanisch, natuurlijk, interactief, reactief of onverwachts. In grote getale hebben de bezoekers, al dan niet onder begeleiding in grote groepen of alleen, door de bossen gestruind, door de duinen gefietst of zich een weg gebaand buiten de paden, langs de 15 werken gemaakt door 22 verschillende kunstenaars uit binnen- en buitenland. ’s Ochtends vroeg, midden in de nacht of gewoon met een middagzonnetje.

Wat was er allemaal te beleven? Het begon bij het werk van Ronald van De Meijs, al geopend midden zomer, als vooraankondiging van wat zou gaan komen, bij het duin naast het Cranberryveld. Op het moment dat de zon door de wolken brak zwollen de klanken van zeven zwevende orgelpijpen langzaam aan, zoemend en vreemd vertrouwd. Maar er was veel meer: in de manshoge Krater van Collectief Bouwmeester Donck borrelde een mysterieus mengsel op. Esther Kokmeijer liet zien hoe regen werd gemaakt en liet horen hoe dat zou kunnen klinken: haar onderzoek, de experimenten in zout, klei en steen stonden opgesteld. De enorme houten megafoons die vorig jaar op het duin bij de vuurtoren verschenen, Ruup, betoverden dit jaar met een klankwerk van Katarina Zdjelar. In Jan van Nuenen's The Origin of Creepers krioelden onbekende planten en dierensoorten in een grote lichtinstallatie, gevoelig voor geluid en voor elkaar, door een nachtelijk stuk bos. Op het kerkplein lag het indrukwekkend grasworteltapijt van Diane Scherer te pronken.

Friday Wilkinson gaf act the presence met een even vreemde als overweldigende en uren durende performance. Yuri Ancharani's videoinstallatie stond in het teken van Zombies en Voodoo, Nicky Assmann en Joris Strijbos lieten zeep bevriezen. Dit is dezelfde Joris Strijbos overigens die met Daan Johan op donderdag en zaterdagavond hun Phyllotaxis in razend tempo liet rondtollen.

Met Soundtrackcity en Francisco Lopez konden we met of zonder koptelefoon over het eiland wandelen en met PJ Roggeband veranderde de wandeling in een echte Safari.

Ook kon je je vergapen aan het ritmisch tennisballenkanon getiteld Physical Rhythm Machine - Boem BOem van Philip Vermeulen of in de huid kruipen van dieren in het bos met het Virtuele Reality project van Marshmellow Laser Feast In The Eyes Of The Animal.

Kortom, het was een gevarieerd en divers programma opgebouwd uit vele materialen, waarbij de verassing van het onverwachte centraal stond, zowel in daad, woord en beeld als ook in locatie en route.

Zie hieronder een bloemlezing in Video: