POST aan huis: Maire Haverkort

Als ZZP’er werk ik over het algemeen redelijk veel vanuit huis. Dat is doorgaans een bewuste keuze, maar nu ik geen keuzevrijheid meer heb voelt het opeens benauwend en merk ik hoe een fijne afwisseling het normaliter is dat ik toch ook vaak (werk)afspraken buiten de deur heb, waar ik anders soms juist kan afgeven op de ‘versnipperde’ uurtjes waarmee twee of drie verschillende banen door elkaar heen lopen. Ik woon midden in De Pijp in Amsterdam en daar vind ik het overdag nog redelijk druk nu, waardoor ik er voor kies om dan wel echt thuis te blijven en dat komt mijn focus niet helemaal ten goede. Natuurlijk is die drukte ook allemaal maar relatief, want ook hier houdt het gros zich hartstikke netjes aan de maatregelen, maar het voelt wel te druk om even een gedachteloos een ommetje te maken zonder vooral bezig te zijn met slalommen om 1,5 meter afstand te bewaren. Die wandelingen bewaar ik dus voor de late avonden, en afgelopen woensdag ben ik ’s ochtends om 7:15 op de fiets gestapt om gewoon in alle rust even rond te kunnen fietsen in de opkomende zon.

Ik woon alleen dus het is wat dat betreft echt wel een tamelijk solide (fysiek) isolement, maar ik kan me er goed in berusten - ondanks dat het een enorm contrast is met mijn sociale leven normaal gesproken en ik het lastig vind om niet te weten hoe lang het nog gaat duren. Het is zo vreemd hoe deze hele situatie onze collectieve realiteitszin te boven gaat. Niemand heeft dit ooit zo meegemaakt en niemand weet precies wat en wanneer de volgende fase gaat zijn. Eén van de dingen die ik heel vaak en heel graag doe is koken voor en (uit) eten met vrienden, dat mis ik het meest nu. Gelukkig vind ik het ook leuk om uitgebreid voor mezelf te koken en geniet ik ook in mijn eentje van een goede maaltijd op een mooi opgemaakt bord. Dat is sowieso een tip voor iedereen die nu – of überhaupt wel eens – alleen is. Zorg goed voor jezelf en maak het gezellig. Ik stift mijn lippen nu ook vaker dan anders, suf he? Gewoon - voor wat extra kleur en gezelligheid. Niemand die het ziet, maar het werkt echt uitstekend voor mijn humeur.

Samenvattend gaat het dus eigenlijk best goed hier driehoogachter. Ik werk rustig door en ik voel me vooralsnog vrolijk, hoopvol en gezond.

1. Dansen op dancehall
Om mezelf vrolijk én in beweging te houden las ik eens in de 2-3 dagen een uurtje dansen op RADIO FIESTA in. Dat is mijn verzameling Afrikaanse / Jamaicaanse dancehall liedjes. Dat werkt instant tegen de blues, verveling én een houten reet. Ik kan het iedereen aanraden. Als je een beetje je best doet hou je er zelfs nog best een respectabel potje spierpijn aan over. Afgelopen week had ik een digitale dancehall-meeting met een vriendin, dat was ook helemaal top.

2. Je moet connected blijven, man
Qua privacy is het allemaal natuurlijk zo onbetrouwbaar als de neten, maar ik ben op dit moment echt heel blij met alle verschillende digitale mogelijkheden om mijn vrienden te kunnen blijven zien. Ik probeer er overigens wel bewust mee om te gaan en niet 24/7 connected te zijn, maar af en toen een avondje ‘samen’ met vrienden eten of een biertje drinken doet me echt goed in deze gekke isolatie tijd. Je kan trouwens ook prima yahtzee’en via Facetime (zolang iedereen een eigen setje thuis heeft). Jitsi schijnt trouwens een betrouwbare te zijn.

Extra tipje in de categorie contact: stuur ansichtkaartjes! Je favoriete kunstwerken of andere mooie beelden/herinneringen kun je online op kaartjes zetten en versturen of gebruik natuurlijk gewoon ouderwets analoge kaarten uit je collectie thuis of in de winkel. Iedereen vindt het leuk om als verrassing een kaartje in de bus te krijgen. Op Voor Jou Van Mij kun je daarnaast ook nog een kaartje sturen aan een vreemde die wel wat extra liefde kan gebruiken.

3. Lezen
De eerste isolatieweek ging mijn schermtijd echt door het dak. Ik verslond alle artikelen over het virus en alles daaraan gelieerd en appte meer dan ooit met mijn vrienden, ik werd er - kortom - behoorlijk onrustig van. Dus om dat wat in te dammen én omdat ik er normaal eigenlijk zelden de tijd voor neem, maak ik van deze isolatie gebruik om weer wat meer te lezen.

Mooie boeken die ik afgelopen weken heb gelezen: Ik wil geen hond zijn en Vergeet de meisjes van Alma Mathijsen en ik ben net begonnen in Niets is gelogen van Sacha Bronwasser. 1Q84 van Haruki Murakami vind ik ook een aanrader, vooral als je thuis zit met héél véél tijd. Naast mijn bed heb ik dichtbundels van verschillende dichters en een hele hoop dierenverhalenboekjes van Toon Tellegen liggen, voor als ik voor het slapengaan nog even mijn gedachten wil verzetten. Laatst sloeg ik voor het eerst sinds tijden weer de bundel Wat ik mijzelf graag voorhoud van Lieke Marsman open, waar een van mijn favoriete gedichten in staat.

Dat vind ik een mooie om hier mee af te sluiten.

VASTHOUDENDHEID
Er bestaan vele redenen waardoor je niet stil
kunt blijven liggen, ’s nachts. Als je steeds
moet hoesten, bijvoorbeeld, zal je lichaam
op en neer schokken alsof je op een rijkoets ligt en
als je erg ziek bent, een lijkwagen. Of het is zo
dat je niet weet waar je moet kijken, omdat alles
voor je ogen rood is. Je ogen zijn zo rood, omdat
iemand heeft gezegd dat je ogen zo blauw zijn en
dat heeft je geraakt. Het fijne aan geraakt worden
is dat het niet lang hoeft te duren om lang
te blijven duren en het vreemde aan geraakt zijn
is dat het nagalmt en nastampt en toch ben je
er stil van. Het mooie aan het woord stil is dat het
iets zegt over geluid en beweging en het bijzondere
aan geluid is dat het bestaat uit beweging. Het fijne
aan beweging is dat het zo ingetogen is, je kunt
heel zacht je huid laten voelen dat iemand anders
je huid voelt. Tegelijkertijd is het fijne aan beweging
juist dat het uitbundig is, je kunt heel hardnekkig
een dansend monster in je voeten hebben zitten, dat
je hakken de hele avond de grond in wil stampen.
Maar het vreemde aan een hele avond is dat je soms
niet weet welke vorm van beweging je het liefst
lang laat duren. Gelukkig is het goede aan iets lang
laten duren dat alles op den duur weer terug stil valt.
En wat ik het allermooiste aan het woord stil vind,
is dat je er in het Engels een l aan kunt plakken,
waardoor we elkaar kunnen vragen, waarom we
nog steeds niet gaan slapen.

Achter andere voordeuren vonden we meer POST aan huis verhalen, namelijk die van Amber Arcades, Sophia Bulgakova, Philip Vermeulen, DJ St. Paul, Eva Laurillard, Vera Siemons, Willem Smit en Niek Nellen.