Publieksrecensie van de vrijdag

Het publiek bij Afterpartees

De Limburgse rockband Afterpartees heeft er zin in. De zon breekt heel eventjes door op het Sportveld en het publiek heeft zich voor het podium verzameld. Zanger Niek Nellen legt na een onverwachtse duik in het publiek uit: 'we moesten van Into The Great Wide Open aan publieksparticipatie doen - zo dan hebben we dat ook weer gedaan'. Een buitje kondigt zich aan en het publiek schuilt voor de regen. 'We gaan nu het volgende nummer spelen - voor de mensen die niet gevlucht zijn'. Het wordt 'Have you ever seen the rain', van Creedence Clearwater Revival. 'Kennen jullie dat?' Gejoel uit de menigte.

Een tweede maal verrast Niek het publiek door over het hek te klimmen. Hij loopt het publiek in, met het koord van zijn microfoon achter zich aan. Het haakt zich in zijn mond, maar hij blijft onverstoord door zingen. Hij zakt in een spagaat temidden van de inmiddels gevormde kring mensen. Ze lachen en maken foto's.

Het publiek houdt zich verder rustig. Hier en daar wordt er met de heupen gewiegd op de aanstekelijke rock van de jongens. Sommige mensen staan met blote voeten in het vers gestorte zand en een biertje in de hand te genieten van de muziek. Een enkeling staat vooraan tegen het hek gekleefd. Er wordt niet veel gedanst.

Wel door Lily en Ada. Op het nummer van CCR gaan ze helemaal los. Na afloop van het concert vraag ik deze enthousiaste bezoeksters wat ze van het publiek vonden. 'Er werd te weinig gedanst,' zegt Lily. 'Ja,' zegt Ada, ' terwijl, als ik John Fogerty hoor, kan ik echt niet stil blijven staan'. Ze vinden dat Afterpartees meer enthousiasme had verdiend. 'Het zijn leuke jongens, met heel veel talent'.

Hard//hoofd oordeelt: het publiek verdient een 6. Het was relatief vroeg in de middag, en het regende af en toe, dus naar omstandigheden was de sfeer niet onvoldoende. Maar het publiek had zich beter kunnen inzetten door meer vooraan te gaan staan. Nieks crowdsurf-acties hadden meer enthousiasme mogen oogsten. Het was ook niet onverdienstelijk geweest als iemand een deuntje mee had kunnen zingen.

Het publiek bij Jake Isaac

Vlak voor het optreden van Jake Isaac spreek ik Floor, Milou, Fleur en Tessa. Gehuld in jassen en regenponcho's staan ze al sinds half vier te wachten op het optreden van de Britse singer-songwriter. Ze zouden zichzelf niet als fan willen omschrijven, maar houden wel heel erg van de folkpopmuziek van de artiest. 'Ik ken hem via Spotify,' vertelt Tessa. Ze verheugt zich erg op het concert; voor haar een van de hoogtepunten van Into The Great Wide Open. Zij heeft haar vriendinnen de muziek laten horen en hen overgehaald om met haar mee te gaan.

Ik vraag de meiden wat een goed publiek moet doen. 'Dansen, plezier beleven, en elkaar een beetje de ruimte geven'. De grootste ergernis? 'Als mensen door de muziek heen praten'.

Het concert begint. Al vanaf het eerste nummer betovert Jake Isaac het publiek. Voor het podium staat een grote groep mensen, die allen vol aandacht luisteren en ook nummers kunnen meezingen. Als de zon doorbreekt, klinkt gejuich. Een mooie gouden gloed verlicht de duinen achter het terrein. Als de zanger als slotakkoord een lied a capella ten gehore brengt, is bijna iedereen muisstil. Na afloop verlaat Jake onder luid applaus het podium.

Hard//hoofd oordeelt: het publiek verdient een 8. Er hadden zich duidelijk liefhebbers van Jake Isaac verzameld op de Fortweg. Er werd gedanst, meegezongen en gejuicht, maar het publiek, met name achterin, liet zich wel afleiden door de doorbrekende zonnestralen. Een beetje fan had daar geen acht op geslagen.

Dit artikel is mede mogelijk gemaakt door hard//hoofd, online tijdschrijft voor kunst en journalistiek.