• Zoeken Sluiten

St. Paul's Flessenpost, deel 1: are we human or are we doucher?

Onze huisjock geeft antwoorden op al uw Levens- en Festivalvragen

Een overschot aan zendingsdrang bracht St. Paul de afgelopen jaren naar zo'n beetje ieder zichzelf respecterend festival van Nederland. Onze huisjock werd wijs door schade en schande, weet van de hoed en de rand én is zowel gepokt als gemazeld.

Kortom, hoog tijd om niet alleen meer als dj, maar ook als streng doch rechtvaardig raadsman op te treden: met zijn eigen flessenpost geeft Paul dit jaar als Great Wide Orakel antwoord op al uw grote vragen des levens en dilemma's die tijdens het festivalseizoen plots ook hoofdzaak lijken. Klim in de pen en zorg dat je beter voorbereid dan ooit naar Vlieland vertrekt. In deel één antwoord op de vraag: mag je op Into The Great Wide Open met The Killers en Fleetwood Macs Everywhere meezingen onder de douche?

Ook een brandende vraag aan Paul? Mail 'm naar paul@intothegreatwideopen.nl onder vermelding van 'Lieve Paul'. Vergeet niet de dop stevig op je fles te draaien.

Lieve Paul, 

Thuis zing ik altijd heel hard mee onder de douche, of het nou acht uur 's ochtends of tien uur 's avonds is. Het liefst met de eighties hits van Fleetwood Mac of juist met de grootste krakers van The Killers. Ik heb al gemerkt dat de reacties van mijn publiek nogal wisselend zijn. M'n huisgenoten vinden het wel leuk, maar m'n voetbalteam moet er niks van hebben. Ik vroeg me af wat het protocol in het douchegebouw van Into The Great Wide Open is: mag je daar zomaar muziek aanzetten en lekker meezingen? Welke nummers doen het in jouw ervaring altijd goed?

Groet, 
Dirk

///

Lieve Dirk,

Are we human?

Or are we doucher?

Ik ben zeker een doucher. Maar meer het mijmerende soort. Niet iemand die driftig schrobbend, borst vooruit en kop omhoog de dag ontkurkt. Ik zal dan ook eerder binnensmonds iets melancholisch van Whitney of James Blake mompelen dan vol ambitie een operette van The Killers eruit gooien. Of, om bij jouw voorbeelden te blijven, eerder jaren zeventig Fleetwood Mac (Landslide! Sara!) dan hun campagneliederen. Zing ik dan nooit luidkeels mee? Jawel. In de auto. Over verlaten asfalt. Waar niemand me kan horen.

Ervaring leert dat er een nogal gapend gat bestaat tussen mensen die zichzelf graag horen zingen en mensen die die mensen die zichzelf graag horen zingen ook daadwerkelijk moeten horen zingen. Dat doet me denken aan de eerste editie van Into The Great Wide Open. En alle spontane kampvuren op het strand. Onder een luchtschilderij van opstijgende vonkjes kwamen eerste gesprekken en mooie verhalen tot leven. Om de zoveel tijd schoof er een gezelligheidsambtenaar met gitaar aan om ongevraagd “Under The Bridge” in te zetten. Met zachte democratische hand verdween iedere gitaar vervolgens al gauw in het vuur. Solisten werden gesprekspartners. Op deze momenten wist ik: dit is mijn festival.

Maar, lieve Dirk, het moet ook gewoon jouw festival zijn. Dus neem Everywhere mee en schraap die keel. Maar vraag van te voren even of mensen in eenzelfde bui zijn en maak er dan meteen een sing-a-long van. Op Pinkpop werd het nummer immers ook niet gedragen door Fleetwood Mac zelf, maar door het publiek. Het is met meezingen als met ingewikkelde wiskundesommen; leg ze voor aan een onwetende massa en het gemiddelde antwoord blijkt het juiste antwoord. Een heel eiland vol amateurzangers met een communaal en loepzuiver  “Ooooaaaaaahhh, I want to be with you everywhere” in de vroege ochtend. Zelfs ik zou mijn doorweekte schouders rechten.

X Paul