St. Paul's Flessenpost, deel 2: It’s not easy being a dolphin

Kortom, hoog tijd om niet alleen meer als dj, maar ook als streng doch rechtvaardig raadsman op te treden: met zijn eigen flessenpost geeft Paul dit jaar als Great Wide Orakel antwoord op al uw grote vragen des levens en dilemma's die tijdens het festivalseizoen plots ook hoofdzaak lijken. Klim in de pen en zorg dat je beter voorbereid dan ooit naar Vlieland vertrekt. In deel twee antwoord op de vraag: wat is de beste manier om de boottocht naar het eiland te overbruggen, zonder je te vergrijpen aan (te veel) flessen Erdinger en het maximale uit het zicht op de Waddenzee te halen?

Ook een brandende vraag aan Paul? Mail 'm naar paul@intothegreatwideopen.nl onder vermelding van 'Lieve Paul'. Vergeet niet de dop stevig op je fles te draaien.

///

Lieve Paul,

Vlieland is ver. Niet zozeer hemelsbreed, maar voor de tocht er naartoe mag je toch wel een halve dag uittrekken. Na de treinreis heb ik mijn Donald Duck zomervakantiepakket vaak wel uit. Maar dan volgt de boottocht nog. Wat is de beste manier om die te overbruggen, zonder me te vergrijpen aan (te veel) flessen Erdinger en het maximale uit het zicht op de Waddenzee te halen?

Groetjes, Julia

///

Lieve Julia,

“It’s not easy being a dolphin”

Dit zijn de enige woorden -uitgesproken door Rutger Hauer- in een jaren tachtig reclame voor Guinness bier, geregisseerd door Ridley Scott na hun gezamenlijke succes met de film Blade Runner. De gedachte erachter was gortdroog: een dolfijn is slim, maar zal nooit de kans krijgen om Guinness te drinken. Zeker weten doe je het nooit, maar de kans op een Erdinger drinkende dolfijn lijkt me ook niet heel groot. Dus mijn allereerste advies zou zijn: drink die Erdinger alsof het vasteland voorgoed verleden tijd is!

Dan zou ik graag vervolgen met een stokoud Fries gezegde: een goede voorbereiding voorkomt zelfkastijding. Of wel: kom op tijd. Hier spreekt namelijk een nogal hardleerse ervaringsdeskundige. Na jarenlang met aan schouders bungelende platentassen op het allerlaatste moment aan boord gesprongen te zijn, soms zelfs via het autodeck, zou ik uiteindelijk mijn eerste boot moeten missen om een vrij lullige reden: wachten bij de lijndienst naar Terschelling terwijl de lijndienst naar Vlieland in je rug langzaam weg vaart. Vanwege een te strakke planning moest er vervolgens ter plekke een watertaxi besteld worden, wat stoer was, maar me wel meteen al in de haven mijn halve gage kostte. Dus: bezint eer gij bevaart, Julia!

Tot slot dat maximale zicht op de Waddenzee. Drink je drankje, voer je hoe-is-het gesprekjes (de reünie begint op de boot), maar ga dan zo snel mogelijk naar buiten. Neus in de wind. Festival in het vizier. En blijf vooral staan als het gaat regenen. Niks schouwt zo mooi als het spel van regen en zee. Vijftig tinten grijs is voor mietjes. De eindeloze variatie aan duisternis kleurt het gemoed. Zij zijn groot en ik is klein. Wat voelt dat eigenlijk goed. En kijk die golven eens schuimkopjes geven! Nog even of de horizon gaat helemaal op in het grote grijs. Wolken. Water. Wadden. Wanneer alles zee blijkt te zijn, weerklinkt nog één keer de stem van Rutger:

“All these moments will be lost in time, like tears in rain.”

Xp