Tips van filmprogrammeur Peter van Hoof

Wat ik het meeste mis? Los van de de mensen die me lief zijn, is dat het bioscoopbezoek. Sinds de invoering van de Cinevillepas in 2009 ging ik gemiddeld 3x per week naar het filmtheater. Da's effe afkicken als je dan van de ene op de andere dag voor een gesloten deur staat. 

Dus was ik genoodzaakt om voor de bevrediging van die verslaving op zoek te gaan naar een nieuwe dealer. Televisie kan me maar zelde boeien, zelfs nu Film1 t/m 4 door de monopolist Ziggo gratis wordt doorgegeven. Ook Netflix helpt nauwelijk en is uiteindelijk een verdienmodel met een te laag gehalte kwaliteitsfilms.

Gelukkig helpt Cineville haar abonnees (en de filmzalen) gedeeltelijk uit de brand door voor degene die hun abonnement door laten lopen een roulerend pakket van ongeveer 35 recente bioscoopfilms en enkele klassiekers online aan te bieden onder het kopje Vitamine Cineville. De noodlijdende zalen en de distributeurs delen in de gelden. Een mooi initiatief. 

Mocht je het genoegen hebben van een abonnement, vergeet dan niet de documentaire Woman te bekijken van Yann Arthus-Bertrand en Anastasia Mikova. Een bijzonder portret van tweeduizend vrouwen uit vijftig verschillende landen. Woman laat zien hoe vrouwen in verschillende culturen het vrouw-zijn beleven. Alles komt voorbij: de humoristische sekswerker die zich geen illusies maakt over het huwelijk, de vrouw die nog steeds verdrietig is dat ze niet naar de middelbare school mocht en haar broertje wél, de tevreden vijftiger met een permanentje die ons vertelt dat ze een hele dag nodig heeft om de helft van haar kwaliteiten op te sommen, het meisje dat vertelt dat ze werd verkocht aan IS-strijders voor een pakje sigaretten. Woman geeft vrouwen van alle leeftijden en uit alle culturen een stem én een gezicht.

Verder schieten de online filmaanbieders als paddestoelen uit de grond. En zijn er talloze geannuleerde filmfestivals die ter compensatie ouder werk digitaal aanbieden, gratis of tegen een kleine vergoeding. Een oerwoud. Je kunt je hierbij bijvoorbeeld laten gidsen door de rubriek thuiskijken op de online versie van de Filmkrant.

Waar ik mezelf het meest op verheug? Dat is het bijna veertien uur durende Argentijnse epos La flor dat ik op het IFFR helaas in de zaal heb moeten missen maar dat het International Film Festival Rotterdam via haar online platform Unleashed tot en met 28 april gratis aanbiedt. Alvast een voorproefje? Hier is de trailer:

Hugo Emmerzael schreef deze recensie:

Omnibusfilm La flor bestaat uit zes losse delen, allemaal geschreven en geregisseerd door de Argentijnse filmmaker Mariano Llinás (Historias extraordinarias). Elk deel heeft ook dezelfde vier actrices in de hoofdrol: Elisa Carricajo, Valeria Correa, Pilar Gamboa en Laura Paredes. Daarmee houden de overeenkomsten zo’n beetje op.

Afwisseling en verrassing is waar dit project om draait. Met elk nieuw hoofdstuk duikt Llinás in een andere stijl of in een ander genre. “Steeds een ander universum”, is hoe hij het zelf beschrijft. En inderdaad, de werelden van deze verhalen kunnen niet verder uit elkaar liggen. Van B-film mummiehorror tot bluesy rockstermusical, van uit de hand gelopen spionagethriller tot lachwekkende metadocumentaire, van experimentele performancevideo tot abstracte zwijgende film.

Fascinerend aan dit allegaartje is hoe Llinás deze verhalen aan elkaar rijgt. De veelzijdige opzet (en de kijkuren die daardoor opstapelen) lijkt onoverzichtelijk, maar de regisseur is zo vriendelijk om het publiek bij de hand te nemen op deze reis. In een proloog stapt hij het beeld in om zichzelf en zijn film voor te stellen. Op andere momenten zal hij terugkomen om kijkers opnieuw te woord te staan. Grappig detail: Llinás schoot chronologisch, dus als hij halverwege La Flor weer het beeld in stapt is het zo’n vijf jaar later. Tegen het einde van dit monumentale project ziet de regisseur er zichtbaar slechter uit, alsof de tijd hem heeft ingehaald.

Hij begint zijn waanzinnige project in ieder geval met de beste intenties. De titel slaat op een tekening die Llinás gebruikt om zijn verhaalstructuur te illustreren. Aan een picknicktafel langs een snelweg tekent hij het uit. De eerste vier delen zullen elk een begin en een midden hebben, maar dan plotseling, in medias res, eindigen. Alleen deel vijf kent een lineair verhaal dat netjes wordt afgerond. Deel zes is het toetje: enkel het einde van een verhaal, plus aftiteling die zo’n dertig minuten duurt. Een nieuw record?

De kracht van La flor is moeilijk in woorden te vatten. Het gaat hier immers niet om de verfilming van een boodschappenlijstje met filmstijlen en verhaalstructuurtjes. Je zou kunnen zeggen – en daar is Llinás het zeker mee eens – dat La flor een film is over verhalen en hoe die zich tot elkaar verhouden. Het is alsof Llinás zes keer achter elkaar het verhaal heeft verfilmd dat het langst in zijn hoofd rondspookte. Dit is zijn obsessieve ontdekkingsreis door de wereld van film, van theater en narratief.

‘Geen enkele goede film duurt te lang’, zoals filmcriticus Roger Ebert ooit stelde, en dat gaat ook op voor La flor. Tegen dat we zijn aangekomen bij deel drie, een meeslepende spionagethriller tegen de achtergrond van de Koude Oorlog, hoeft deze film helemaal niet meer te eindigen. En toch, de toer stopt voor niemand en Llinás en zijn vier fenomenale actrices ploegen heldhaftig door. Hun samenwerking is zo gelaagd, rijk en gul dat een tweede kijkervaring eigenlijk nog veel beter werkt dan voor het eerst aan deze filmetappe te beginnen. Wie daar tijd voor heeft gaat echt een goede filmzomer tegemoet. Een beter voorbeeld van ‘het geheel is meer dan de som van de delen’ is namelijk zelden vertoond.

La flor nu gratis te bekijken via IFFR Unleashed.